- കൃഷ്ണന്‍ പറപ്പിള്ളി
പടിയ്ക്കല്‍ പാടം നോക്കി
നില്‍ക്കയായിരുന്നു ഞാന്‍
പഠിയ്ക്കും കാലത്തോമല്‍
പ്രകൃതി വിളിയ്ക്കവേ.
വിളികേട്ടെന്നാകിലു-
മന്നൊന്നുമിന്നേപ്പോലെ
വിളി തന്‍ പൊരുളറി-
ഞ്ഞീല ഞാന്‍ വേണ്ടും മട്ടില്‍.
നെല്‍ക്കതിരോരോന്നുമ-
ന്നെന്നോടായെന്തോ ചൊല്ലി
നില്‍പ്പതായ് തോന്നീ, ശീലും-
ശൈലിയുമറിഞ്ഞീല.
ഇന്നു ഞാന്‍ വിദ്യാലയം
വെടിഞ്ഞെന്‍ വീട്ടില്‍നിന്നു-
മിങ്ങതി ദൂരത്തെത്തി;
ഇന്നുമാ വിളി കേള്‍പ്പൂ.
എന്‍ കര്‍മ്മരംഗം മാറീ;
കാഴ്ചകള്‍ മാറീ ചുറ്റും
എങ്കിലും കരളുമായ്‌
പൊല്‍ക്കതിരുരുമ്മുന്നു.
കതിരിന്നുരുമ്മലില്‍
നിന്നുദിച്ചീടുന്നൊരു
കനകദ്യുതിയിലാ-
പ്പൊരുളും തെളിയുന്നു. -
'നിത്യത നില്‍പൂ ചാരെ-
ജ്ജീവിത കേദാരത്തില്‍
വിത്തിടാന്‍, വിളനില-
മൊരുക്കൂ കളപോക്കി'.
(നാഷണല്‍ ബുക്ക് ട്രസ്റ്റ്, ഇന്ത്യ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച 'മലയാള കാവ്യസംഗ്രഹം' എന്ന പുസ്തകത്തിലാണ് ഞാനീ കവിത കണ്ടത്. ശ്രീ. ജി. ശങ്കരക്കുറുപ്പ് ആണ് ഈ സംഗ്രഹത്തിന്‍റെ സമ്പാദകന്‍.)
No comments:
Post a Comment