പഥികന്‍റെ പാട്ട്

-ജി.ശങ്കരക്കുറുപ്പ് 

മുകളില്‍ മിന്നുന്ന താരമേ,ചൊല്‍ക നീ-

യകലെയെങ്ങാനും പ്രഭാതമുണ്ടോ?

അരിമ കോലുന്ന നിന്നാനനമിങ്ങനെ

വിരിവതെന്തത്ഭുതഹര്‍ഷവായ്പാല്‍?

കുളിര്‍ കോരിയിട്ടിട്ടും നിന്നോടൊപ്പം കിട-

ന്നിളകുകയാണെന്നുണര്‍ന്ന ജീവന്‍.

തരളമാം നിന്‍കണ്ണിലോമനേ,കാണ്മു ഞാന്‍

ചിരിയോ,തിളങ്ങുന്ന കണ്ണുനീരോ?

ഇരുളില്‍നിന്നെന്നുമിരുളിലേക്കും സ്വയം

മരുവില്‍ നിന്നെന്നും മരുവിലേയ്ക്കും

പലയുഗമായിക്കടന്നു ചുറ്റിത്തിരി-

ഞ്ഞലയും മനസ്സിന്‍ ദുരന്തദാഹം.

ഉലകിലെ വേര്‍പ്പും പൊടിയുമേലാതെ മേല്‍-

നിലയില്‍ നില്‍ക്കുന്ന നീയറിയുകയില്ല.

അഴലിന്‍ കഥകളെ വിസ്തരിച്ചീടുന്ന

പഴയ കാലത്തിന്‍ സ്മരണ മാത്രം

ഉടനീളമാര്‍ന്ന വഴികളില്‍ക്കാല്‍ കുഴ-

ഞ്ഞിടറുമെന്നൊട്ടകം നീങ്ങിടുന്നൂ .

പിറകിലും മുന്‍പിലും രണ്ടു പാര്‍ശ്വത്തിലും

മുറവിളിയല്ലാതെ കേള്‍പ്പതില്ല!

ചിലരുടെ തൃഷ്ണ കുറയ്ക്കുവാന്‍ കുത്തുന്നു

പലരുടെ കണ്ണു തണ്ണീരിനായി!

അതിലെഴുമുപ്പിനാല്‍പ്പിന്നെയും പിന്നെയു-

മവരുടെ തൊണ്ട വരണ്ടിടുന്നു!

കരളിന്‍റെ സന്‍ചിയിലാര്‍ദ്രതതന്‍ ചെറു-

കണികയുമില്ലാതെയായ്ക്കഴിഞ്ഞു .

കുളിരും മണവും കലര്‍ന്നൊരു തെന്നലിന്‍

തെളി കൊതിച്ചെരിപൊരിക്കൊള്‍വൂ ഞങ്ങള്‍;

കൊലനിലത്തിങ്കലെച്ചോരതന്‍ പാഴ്മണം

കലരുന്ന കാറ്റേ വരുന്നതുള്ളൂ.

ഒരു മുഖമൂടി വെയ്ക്കാത്ത ചങ്ങാതിയെ-

യരികിലുമകലെയും കാണ്മതില്ല.

നിപുണരാം തസ്ക്കരഘാതകന്മാരുടെ

നിഴലുകളെങ്ങുമനങ്ങിടുന്നു.

അലയുകയാണെന്‍റെയൊട്ടകമീ വഴി-

യ്ക്കലഘുവാം ജീവിതഭാരമേന്തി.

കൊലവിളി കേള്‍ക്കാതെ,കൊലനിലം കാണാതെ,

കലഹവിദൂരമാം വിണ്‍പരപ്പില്‍

ഇരുള്‍ ചുഴന്നീടാതെ,കരളുഴന്നീടാതെ,

ദുരിതദുര്‍ഗന്ധം ശ്വസിച്ചീടാതെ,

അടിമയാക്കീടാതെ,യടിമയായീടാതെ-

യനുജന്‍റെ കണ്ണീര്‍ കുടിച്ചിടാതെ

ഉലകിന്‍റെ സര്‍ഗ്ഗകാലം മുതല്‍ക്കൊന്നിലു-

മുലയാതെ മേവുന്ന മോഹനാത്മന്‍!

ഗഗനകൂടാരം തുറന്നു നീ നൊക്കുകൊ,-

ന്നകലെയെങ്ങാനും പ്രഭാതമുണ്ടോ?

നിരുപമസ്നേഹത്തിന്‍ ചിറ്റോളമോലുന്ന

നിറവെഴും പോയ്കയെങ്ങാനുമുണ്ടോ?

തളരുമെന്നൊട്ടകത്തിന്നിളവേകുവാന്‍

തഴമരുപ്പച്ചയില്ലെങ്ങുമെന്നോ!

(1951- ല്‍ രചിക്കപ്പെട്ട 'പഥികന്‍റെ പാട്ട്' തന്‍റെ കാവ്യജീവിതത്തിലെ സ്പഷ്ടടമായ മാറ്റം കുറിക്കുന്ന കവിതയാണെന്ന് കവി തന്നെ രേഖപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു)