നിന്‍മുന്നില്‍ നിര്‍ലീനനായി ഞാന്‍ നില്‍ക്കവേ
നീയില്ല ഞാനില്ല കാലമില്ല,
ഉള്ളതു നാമെന്ന തോന്നല്‍ മാത്രം
ഉള്ളതൊരേ നിലനില്‍പ്പുമാത്രം!
നമ്മെ വലംവച്ചൊഴുകിയകലുന്നു
മണ്ണിന്‍ നിറങ്ങള്‍ മധുകണങ്ങള്‍,
നമ്മെയുരുമ്മിപ്പറന്നു മറയുന്നു
വിണ്ണിന്‍ വെളിച്ചങ്ങള്‍ വിസ്മയങ്ങള്‍.
അല്ലികൊഴിഞ്ഞടിയുന്നു സുഗന്ധങ്ങള്‍,
അല്ലിലൊടുങ്ങുന്നു വാസരങ്ങള്‍,
കണ്ണുനീര്‍ക്കുത്തില്‍ വിരിയുന്നു പുഞ്ചിരി,
കണ്ണീര്‍ക്കണം ചിരിപ്പൂങ്കവിളില്‍.
കാറ്റിലൊടിയുന്ന വന്മരച്ചില്ലയില്‍
കേള്‍ക്കാമപൂര്‍വസംഗീതരാഗം,
രാക്കുയില്‍പ്പാട്ടിലിന്നേതോ വിതുമ്പലിന്‍
വീര്‍പ്പുപൊന്തുന്നു വികാരലോലം.
എല്ലാമറിവുഞാന്‍, എങ്കിലും ഞാനറി-
യില്ല യാതൊന്നും - ഇതേ രഹസ്യം;
ഒന്നുമറിയാതിരിക്കുമെന്നുള്ളിലും
വന്നുദിക്കുന്നു നീയെന്ന സത്യം.
നിന്‍മുന്നിലിങ്ങനെ നില്‍ക്കവേ ഞാനില്ല
നീയില്ല, നാമെന്നൊരുണ്മ മാത്രം;
ഉണ്മയിലായിരം സൗരയൂഥങ്ങളെ
ചുംബിച്ചുണര്‍ത്തുമഴകുമാത്രം!
(1997ലാണ് കവി ഇതെഴുതുന്നത്. ശ്രീവല്ലി എന്ന സമാഹാരത്തില്‍നിന്നും എടുത്താണ് ഇവിടെ ചേര്‍ത്തിരിക്കുന്നത്)
