വിസ്തൃതം കാലത്തിന്‍റെ ഹൃദയം, കവേ, തെല്ലും
വിഹ്വലനാകായ്ക നീയിന്നത്തെക്കൊടുങ്കാറ്റില്‍,
നിന്‍ നാമം ലോകാഹ്ലാദത്തൈമുല്ലത്തലപ്പിന്മേല്‍
നിന്നുകൊള്ളട്ടെ മുഗ്ദ്ധകോരകമായിത്തന്നെ.
അറിയേണ്ടതില്‍ത്തിങ്ങും സൗരഭത്തിനെപ്പറ്റി-
ക്കരിതേക്കുവാന്‍ മാത്രം കഴിയും നിശീഥങ്ങള്‍
നിന്‍ നിഴല്‍ച്ചിലന്തിനൂല്‍ക്കെട്ടു നീങ്ങിയാലാദ്യം
നിര്‍മ്മലനീഹാരാഭമഴവില്‍പ്പൊടി വീശി,
ഇതളോരോന്നായ് മെല്ലെ വിടുര്‍ത്തും- മൃദുമന്ദ-
സ്മിതധാരയിലതുപൊതിയും പ്രപഞ്ചത്തെ.
അന്നതിന്‍ സൗരഭ്യത്തിലലിയും നവലോക-
സ്പന്ദനം- ശതാബ്ദങ്ങള്‍ മുരളും ചുറ്റും ചുറ്റി.
ആ വാടാമലര്‍ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു ചൊല്ലും കാലം:
"ആവസിച്ചു നീയെന്നിലജ്ഞാതനായി,ക്കവേ!
ഇന്നു നിന്‍ മൂടുപടം നീക്കി ഞാ,നിനി നിന്‍റെ
മന്ദഹാസത്തിന്‍നേര്‍ക്കു കൂപ്പുകൈയുയര്‍ന്നോളും..."
മീട്ടുക കവേ, വീണ്ടും നിന്‍ മണിവീണക്കമ്പി
മീട്ടുക, നൈരാശ്യത്തില്‍ നീ മൌനം ഭജിച്ചാലോ!...
(1936 ഓഗസ്റ്റ് 22നാണ് ചങ്ങമ്പുഴ കൃഷ്ണപിള്ള ഈ കവിത എഴുതിയത്.)
No comments:
Post a Comment